Kaila

9 april 2021 

Vrijwilliger Elize verteld over de rescue ervaring: 

Wij waren op de terugweg naar huis toen we in een zijstraatje een groep honden zagen lopen. We stopte om ze de resten van de Burgerking (waar we waren geweest) te voeren. We zagen dat de groep honden een moeder met vier puberspups en twee aangesloten honden waren. De moeder, Kaila, liep heel erg mank door een beet in haar poot en vroeg heel erg om onze aandacht. Dit betekend vaak dat honden heel erg veel pijn hebben. We konden het niet over ons hart verkrijgen om door te rijden en de honden achter te laten. Kaila's poot was heel erg dik en heet, ze was redelijk mager en sprong zowat op onze schoot. Haar jongeren waren twee mannetjes en een meisje (Mali). De jongens waren heel erg bang voor ons en kregen we helaas niet te pakken.. daar waren ze te bang voor. Mali en Kaila konden we wel in de auto zetten. Dit alles om 10 uur s 'avonds met avondklok:) Thuis aangekomen zijn we meteen door naar achter gereden en hebben we ze in de Vickytuin gezet. Een bakje voer konden ze heel erg waarderen en was binnen een paar seconden op. Tamara heeft een snelle inspectie van de poot van Kaila gedaan en gezien dat er drie diepe (beet)wonden waren in het bovenbeen. De achterpoot van Mali was al "genezen" en staat alleen erg scheef. Daar heeft ze geen last van want ze vliegt tegenwoordig de vlakte over alsof ze een cheeta is.

De eerste paar dagen bleven ze in de Vickytuin om te wennen. Ze kwamen natuurlijk van de straat en alles was nog spannend voor ze. Ze kregen elke dag twee keer eten en Kaila's poot werd goed verzorgd. De wond genas erg snel alleen bleef ze mank lopen. Kan mij niet voorstellen hoeveel pijn Kaila wel niet heeft gehad. Na vijf dagen mochten ze voor het eerst de vlakte op, dat vonden ze eerst heel spannend en bleven bij mij in de buurt. Na dat Mali en Kaila door hadden dat ze vrij waren om te rennen gingen ze los. Het was heel leuk om te zien hoe ze samen spelend de vlakte over aan het crossen waren. Als Kaila heel snel rende gebruikte ze haar pijnlijke poot wat mij hoop gaf dat ze er na verloop van tijd op zal gaan lopen.

Na een paar weken gingen we kijken bij welke hondengroep ze konden. We zochten een jonge, speelse hond en kwamen bij Lulu terecht. Dat bleek een geweldig idee te zijn want Lulu speelde zo leuk met beide. Twee weken later kwam Rosa, een oppas- rescuehond ook bij de groep. Lulu werd door alle speelse honden overwelmd dus hebben we Mali en Kaila bij King, Priva en Nikki gezet. King werd direct verliefd op Kaila en Priva en Nikki kregen een bundel energie erbij om mee te spelen.

Kaila heeft deze periode elke dag pijnstillers gekregen voor haar poot. Ik ben heel trots om te zien dat ze er, ondanks dat het bijna twee maanden heeft geduurd, er op begint te lopen. Ze hinkt alleen nog wanneer ze heel enthousiast naar je toe komt huppelen maar ik denk dat dat uiteindelijk ook over gaat.

Ook ben ik heel trots op Mali. Ze vond mensen in het begin heel erg spannend. Afgelopen weken is ze daarin heel erg gegroeid, ze komt nu op je af racen als ze je ziet en gaat gelijk op haar rug liggen omdat je haar buikje moet aaien. Dat vindt ze zo lekker dat ze haar ogen dicht doet en als je even stopt kijkt ze je echt aan van Waarom stop jij, ga door met aaien. Ze is ook echt een boefje en vindt het heerlijk om een kokosnoot kapot te maken of een sponsje uit je emmer te pakken....

Het is zo mooi om te zien dat een hond die zoveel heeft meegemaakt alsnog vertrouwen aan je geeft. Dat heb ik met alle honden achter. Als Tamara vertelt hoe ze aan een hond is gekomen, hoe die eruit zagen in vergelijking met nu kan ik dat haast niet geloven. Ik vind het daarom heel belangrijk dat ik dat zelf heb meegemaakt (het proces van een hond van straat halen en ervoor zorgen dat ze herplaatst kunnen worden). Als ik dan hoor dat er een hond geadopteerd is spring ik haast een gat in de lucht van blijdschap. Het is zo fijn voor ze als ze een huisje krijgen waar ze alle aandacht krijgen die ze verdienen en zo hopelijk hun rust kunnen vinden.